Ingrid

Vandaag heb ik een EHBO-dienst samen met mijn altijd vrolijke collega Rob, We hebben altijd de grootste lol samen en vullen elkaar goed aan, als ik de communicatie doe met een slachtoffer dan weet hij al hoe ik een wond wil verbinden of wat ik nodig heb aan materialen en terwijl ik dan mijn handschoenen aantrek heeft hij de materialen al klaar liggen. 

Handig om zo goed op elkaar ingespeeld te zijn, zeker tijdens een enorm drukke dienst als vandaag na inmiddels 21 slachtoffers gezien te hebben haalt Rob even wat te eten voor ons en ik neem net een hapje van mijn heerlijke nog warme kipburger als we een melding via de portofoon krijgen van de beveiliging. 

Een flauwgevallen dame verder op het evenemententerrein. ik zeg tegen Rob dat ik wel ga kijken en dat hij eerst zijn frietje en burger maar op moet eten dan eet van ons tenminste nog warm. hij vind het een goed plan. Ik trek een setje handschoenen uit de doos en ga richting slachtoffer. De beveiliging vangt me op en geeft een duidelijke sitrap (situatie rapport) Ze hebben haar laten liggen. 

Ik ga bij haar zitten, ze is gelukkig weer helemaal bij en wil heel snel weer omhoog komen omdat ze zich schaamt, ik stel haar gerust en vraag haar even te blijven liggen en vraag naar haar naam ze heet Ingrid, en ze voelt zich duizelig en misselijk maar wil niet in de modder blijven liggen en begint te klappertanden. 

Ik vraag via de portofoon Rob met een rolstoel te komen om Ingrid even op de EHBO-post na te kijken. Rob geeft aan er direct aan te komen. ondertussen blijft het hozen van de regen en hoewel de beveiligers hun best doen met de paraplu's regenen we zeiknat, ik bedenk me dat ik een reserve uniform shirt bij me heb en besluit me daar later zorgen over te maken. 

Ik help Ingrid voorzichtig in een zittende positie ze wil gelijk door naar een staande positie maar ik geef aan even te willen wachten op mijn collega. Rob is er gelukkig snel en ik zeg tegen hem dat ik haar graag wil ondersteunen in het opstaan en terwijl wij beide aan een kant van haar gaan staan vraag ik de beveiliging of ze als wij Ingrid helpen met opstaan de rolstoel onder haar billen willen duwen. 

Zoals altijd gaat dit prima en nemen we Ingrid mee naar de EHBO-post, onderweg klaagt ze over ontzettend misselijk zijn en kokhalst een aantal keer, zodra we de post bereiken geef ik haar daarom ook een kotszakje zodat mocht het mis gaan ze daar haar maag in kan legen. 

Verder laten we haar op onze behandeltafel plaatsnemen en ga ik op de kruk naast de tafel zitten en stel allerlei vragen als Heb je goed gegeten? ja net nog een frietje en een frikandel speciaal, Genoeg gedronken? ja een liter sinas en een liter thee vanochtend en net een biertje. heb je middelen gebruikt? ze aarzelt en zegt niet dat ik weet.

Een ongebruikelijk antwoord en ik besluit door te vragen en vraag dus denk je dat er iets door je eten of drankje zat? ze zegt mijn biertje smaakte raar maar mijn vrienden zeggen dat het festivalbier is en dat ik dat gewoon niet gewend ben. ik zeg dat zou kunnen maar wat denk je zelf? ze aarzelt en durft niet goed uit te spreken wat ze voelt. 

Ik besluit haar duidelijk te maken dat dit een veilige plek is en dat haar hier niets gebeurd en dat alles wat ze zegt goed is en dat het tussen mij en mijn collega blijft en dat als ze het prettig vind dat ik dan Rob zal vragen buiten te wachten zodat ze het aan alleen mij kan vertellen. Dat hoeft niet van haar maar ze is duidelijk schrikachtig en als een van haar vrienden aanklopt met een blokje cola tegen de misselijkheid zie ik haar ineenkrimpen. ik kijk naar Rob en hij heeft het ook gezien, we hebben allebei een niet pluisgevoel maar kunnen onze vinger er niet opleggen, we laten haar in ieder geval even liggen en geven haar wat druivensuiker.  

Al snel daarna zegt ze zich wat beter te voelen en gaat rechtop zitten, dan gaat het mis ze leegt haar maag in het kotszakje en terwijl ik haar help trekt rob snel handschoenen aan en neemt het volle kotszakje over en geeft me een nieuwe aan terwijl Ingrid weer gaat liggen. Rob gooit ondertussen het volle zakje buiten weg, maar zodra de deur opengaat zien we Ingrid weer ineenkrimpen. het niet pluis gevoel blijft maar zolang ze niks zegt kan ik haar niet helpen. na een paar minuten zegt ze dat het wel weer gaat maar zodra ze overeind komt gaat het weer mis, ook heeft ze opeens stekende hoofdpijn. 

Ze wil maar één ding en dat is naar huis naar haar bed en ik vraag haar dan ook of we iemand kunnen bellen om haar op te halen en als ik haar dat vraag kijkt ze wat opgewekter en zegt oh ja dat kan ook natuurlijk en ze geeft me het telefoonnummer van haar vader. Ik bel haar vader en zodra ik hem aan de lijn krijg zeg ik Hallo, Je spreekt met Laura van de EHBO-post, ik heb u dochter Ingrid bij me en die is niet lekker geworden en zou graag naar huis willen maar ik vindt het niet verantwoord om haar alleen te laten gaan, zou u haar kunnen ophalen? Vader geeft aan dat het kan en dat hij er direct aankomt en hangt op. 

Ik informeer via de portofoon de beveiliging en vraag hun vader door te laten naar de EHBO-post, daar komt bevestiging op van het hoofd beveiliging. Terwijl we Ingrid laten liggen in de voor haar zo makkelijkst mogelijke positie. Als vader arriveert helpen we haar omhoog en moet ze weer braken maar er komt niks meer uit. Rob zegt we gaan je in de rolstoel zetten en ik loop even mee naar de auto.

Als Rob terug komt praten we na en beiden houden we een raar gevoel over aan deze case, vertrouw altijd op je niet pluist gevoel maar soms kun je er helaas niks mee.