De reanimatie

De reanimatie.

piep piep piep mijn pager gaat, ik zit gezellig met een collega te praten op een feestje als ik een reanimatieoproep krijg via hartveilig. Ik verslik me in mijn drinken als ik het adres zie! Dat is hier verdorie beneden. We vliegen beide de trap af en staan als eerste hulpverleners in de garagebox waar net een oudere dame gevonden is door een buurvrouw. we trekken haar uit de box op de parkeerplaats zodat we kunnen starten met reanimeren. 

Ik trek mijn sleutelbos uit mijn broekzak en gooi hem naar mijn collega. ze begrijpt meteen dat ze de 'Kiss of live*' van mijn sleutelbos moet pakken terwijl ik begin met de thoraxcompressie's (hartmassage) maakt ze de kiss of live klaar voor gebruik. bij 26 begin ik hardop mee te tellen zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig, negenentwintig, dertig. Direct nadat ik dertig zeg geeft mijn collega twee beademingen, direct daarna ga ik weer door met de hartmassage. achter me hoor ik gestommel, er sluiten nog twee burgerhulpverleners aan waarvan eentje een AED bij zich heeft en nadat deze klaargemaakt is sluiten we hem direct aan en laten we hem analyseren "geen schok geadviseerd ga door met reanimeren" kut geen shockbaar ritme denk ik bij mezelf" en start weer met compressie's en na nog 2 rondjes wissel ik af met 1 van de andere burgerhulpverleners en merk dan pas dat er een hele groep mensen om ons heen staat, sommigen zelfs met kinderen. ook hoor ik sirenes, ik hoor een fiets vallen en nog eentje en dan "aan de kant laat ons er langs" het zijn twee bikers van de politie. 

Ze zien dat de reanimatie goed verloopt maar dat de groep mensen om ons heen ons steeds meer insluit en ze besluiten daarom eerst ruimte te maken en de groep mensen weg te sturen. terwijl ze bezig zijn komen er steeds meer van hun collega's aan en samen spannen ze een lintje terwijl wij doorgaan met de reanimatie. Ik los net weer één van de burgerhulpverleners als de ambulance verschijnt. de ambulanceverpleegkundige neemt gelijk de beademing over met een ambulance-ballon ook wil ze gelijk de monitor aansluiten en geeft mij de instructie door te gaan met de compressie's tot na dit "rondje" ze laat haar monitor de analyse doen en dumpt vervolgens de shock en zegt ga maar door met de compressie' 2 minuten tot volgende overname. 

Inmiddels zijn we al ruim 10 minuten bezig en aangezien ik de fitste ben van de (burger)hulpverleners kan ik nog wel even door maar door de warmte (het is laat op de avond en nog steeds 27 graden buiten) begin ik wel te zweten en loopt het in straaltjes over mijn rug hoewel ik het zelf niet merk begin ik ook wat zwaarder adem te halen en de verpleegkundige zegt tegen me na deze ronde wordt je overgenomen door iemand en ze kijkt om zich heen, een van de agenten hoort het en bedenkt zich niet en neemt tegenover mij plaats en maakt zich klaar om de compressie's van me over te nemen. 

De verpleegkundige zegt tegen de agent we doen zo eerst een ritmecheck na de beademing. De agent knikt in opperste staat van concentratie en nadat ik weer hardop tel zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig, negenentwintig, dertig, geeft de verpleegkundige weer twee beademingen door middel van de ambulance- ballon ze dumpt de shock weer en zegt tegen de agent ga maar door, hij zet de compressie's door en de verpleegkundige zegt zachtjes tegen de chauffeur we blijven BLS'en tot de tweede ambulance er is, maar dit geef ik niet veel kans meer ik heb een temp van 32.4 graden. ik hoor het en de agent hoort het ook eigenlijk is deze mevrouw dus al klinisch dood en gaan we haar waarschijnlijk niet meer tot leven wekken. 

Ze kijkt naar ons en ze herkent me dan opeens van mijn werk en ze fluistert we kunnen niet stoppen met deze groep mensen om ons heen dat levert meer gezeik op dan dat we voor het publiek even doorgaan. ik knik ik heb het begrepen. inmiddels zijn de collega's van de agent tegenover ons bezig om mensen weg te sturen, ik ben ze dankbaar want waarom zou je dit überhaupt willen zien en sommigen proberen het zelfs te filmen. oprecht dat begrijp ik dus niet en ik zie de agent tegenover me hetzelfde denken. De tweede ambulance arriveert en de verpleegkundige zegt tegen haar collega verpleegkundige ik heb een temp van 32.4 geen enkele elektrische activiteit van het hart dus ook geen shockbaar ritme en we zijn nu 16 minuten bezig, ik wil stoppen, we zijn voor de ooggetuigen doorgegaan zegt ze zacht. 

De tweede verpleegkundige is het eens en haalt alle burgerhulpverleners die daadwerkelijk hebben gereanimeerd erbij. Mijn collega en de twee jongens dus, en zegt we willen stoppen dit gaat niet meer goed komen is iedereen het daarmee eens? iedereen zegt ja en we verzamelen ons aan de voeten van de bejaarde dame. 

Officieel is dit nu een plaats delict tot de schouwarts het lichaam vrijgeeft. dus de apparatuur mag nog niet afgekoppeld worden, wel wordt er een laken over de bejaarde dame neergelegd en gaan de beide verpleegkundigen de schouwarts bellen. Na veel overleg mag de dame die verderop in de straat woont in lakens en een bodybag gelegd worden en de apparatuur dus afgekoppeld de ambulance brengt haar naar haar huis waar de schouwarts die niet binnen een uur ter plaatse kon zijn mevrouw zal schouwen en uiteindelijk een natuurlijke dood zal constateren. 

De tweede ambulanceverpleegkundige komt nog naar ons groepje toe terwijl we na staan te praten en geeft ons alle vier een kaartje met een nazorg telefoonnummer. Ik vraag de twee jongens anders lopen jullie even met ons mee naar boven? Drinken we even wat, we zitten nu toch allemaal vol adrenaline en dan kunnen jullie even je ervaring kwijt. dit 

Zo zitten we even later allemaal aan een drankje op het balkon en zien we langzaam de ambulances verdwijnen, eentje om het lichaam van mevrouw thuis te gaan brengen en de andere zal verder gaan met hun dienst,wel blijft er nog heel lang een politieauto staan. 

De jongens heten Tom en Arjen en geven aan al meerdere reanimatie's te hebben gehad en geen van allen geslaagd dus dat ze daar ook nooit van uitgaan maar wel altijd alles willen proberen, ook geven ze aan dat ze vannacht hooguit wakker liggen van de adrenaline maar niet van nare beelden. Na een half uurtje voelt het goed voor iedereen om afscheid te nemen en gaan Tom en Arjen naar huis en vijf minuten later gaat ook mijn collega naar huis. 

Ik neem een lauwe douche want het is nog steeds warm en plakkerig en ga naar bed met de gedachte ik heb alles gegeven wat kon helaas mocht het niet slagen.