Laura smit

  Sinds kort zijn er vrij veel bezuinigingen in de zorg, onder andere op de geestelijke gezondheidszorg, dus blijven mensen vaker en langer zonder hulp voort ploeteren. Dunya is zo iemand. Ze komt op de praktijk met een hoofdpijn en kijkt verdrietig uit, terwijl ze wacht knoopt ze een gesprek met me aan, ze verteld hoe eenzaam ze eigenlijk is en dat ze daardoor soms dingen doet die eigenlijk net niet kunnen, dat ze veel te verwerken heeft maar het zo druk is in haar hoofd waar door ze hoofdpijn krijgt en niet meer goed snapt wat er gebeurt ze zegt ook dat ze veel vergeet en erg slecht slaapt. De hele dag maalt ze in haar hoofd en denkt veel aan suicide, maar ze heeft geen geld om naar een psycholoog te gaan. Dan verteld ze dat ze eigenlijk bang is dat de huisarts ook niets kan betekenen, Ik maak snel even een notitie voor de arts die hij leest voor hij Dunya roept, een half uur later komt ze opgelucht uit de spreekkamer en maakt een dubbele afspraak voor volgende week, ze vertelt ...

 V andaag wil ik het hebben over psoriasis, Een vreselijk vervelende huidaandoening, waar Sayla last van heeft, Ze komt vaak tussen de consulten bij de dermatoloog door bij ons, omdat ze weer eens plekken tot bloedens toe heeft open gekrabt, ze zegt zelf ook dat het niet goed is maar dat ze er niets aan kan doen, dat ze anders gek wordt van de jeuk. Als Sayla weer eens langs komt voor verzorging herinner ik me een tip die ik kreeg van  een andere patiente met psoriasis, als ze hele heftige jeuk had deed ze ijsblokjes in een washandje en koelde zo de plekken, ik geef de tip door en Sayla belooft het te proberen. Als ik Sayla later weer zie, verteld ze dat het negen van de tien keer goed helpt en ze haar plekken minder open krapt! Heel wat gewonnen door het delen van een tip dus.